داستان جالبیست که برای شما حکایت می‌کنم...

  مطالعات زیست شناختی نشان داده‌اند که اگر قورباغه‌ای را در ظرفی بیندازیم و آن ظرف را با آب محیط زندگی‌اش پر کنیم و بعد آب را آرام آرام گرم کنیم، قورباغه سرجایش می‌ماند و هیچ واکنشی نسبت به افزایش تدریجی حرارت(تغیر محیط) نشان نمی‌دهد. تا این که آب به جوش می‌آید و قورباغه می‌میرد. شاد و پخته می‌میرد!...

  از سوی دیگر اگر قورباغه‌ای را در ظرفی پر از آب جوش بیندازیم بی‌درنگ بیرون می‌پرد. سوخته امّا زنده است!

  گاهی ما هم مثل قورباغه‌ای آب پز می‌شویم. متوجّه تغییرات نیستیم. فکر می‌کنیم که همه چیز روبه‌راه است و یا شرایط نامطلوبی که در آنیم گذراست. به سوی مرگ می‌شتابیم امّا همان طور آرام و بی‌تفاوت، در آبی که مدام گرم‌تر می‌شود باقی می‌مانیم. سرانجام می‌میریم، شاد و پخته! بی آن که متوجّه تغییرات اطرافمان شده باشیم.

  قورباغه‌های آب‌پز نمی‌فهمند که همراه با «کارایی»(درست انجام دادن کارها) باید «مؤثّر» باشند(کارهای درست انجام دهند). و به این منظور باید مدام رشد کنیم، باید فضا را برای گفت و گو، برای ارتباط با دیگران، مشارکت و برنامه‌ریزی و رابطه‌ی صحیح باز کنیم. مبارزه‌ی بزرگتر این است که بتوانیم به افکار دیگران احترام بگذاریم.

قورباغه‌های آب‌پزی وجود دارند که فکر می‌کنند هنوز اطاعت مهم‌ترین عامل زندگی است و نه رقابت! به کسی که می‌توانیم دستور دهیم و از کسی که قدرت دارد اطاعت کنیم... واقعاً کجاست زندگی حقیقی؟ بهتر است نیم سوخته از شرایطی بگریزیم، اما زندگی کنیم و آماده‌ی واکنش باشیم...

این رو گفتم تا برید در موردشون ((ماهواره،شبکه های اجتماعی)) فکر کنید

در عجبــــم از مردمانی که از نــداری می نـالند اما

در کنار خانه های محــــقرشان بساطِـ گنــاه پهـــن است

این روزها گنــاه از نان شب هم واجب تــر است!!!